Jan Wjenk z Wotrowa spomina na zemrěteho Jurja Šěraka:

Zhonich z wječornika zrudźacu powěsć, zo je Jurij Šěrak z Lejna zemrěł. ­Hakle před něšto njedźelemi sym z nim telefonował.

Před něhdźe štyrjomi lětami na wopyće w zapadźe widźach rjany wobraz z napisom, wopisowacy swójby a jich byće w němskej rěči. Wón so mi tak zalubi, zo chcych jón za Serbow w skrótšenej formje napodobnić, ale na wosomróžkatu desku jako znamjo wěčnosće, kaž su zwjetša zakładne murje kóždeje cyrkwje twarjene.

Sym tute wužadanje z Jurjom Šěrakom zhromadnje zeskutkownił jako wuznamny napis a k rozmyslowanju za swójbu a wězo tež za wopytowarjow. Kaž foto pokazuje, je so to namaj tež derje ­radźiło. Sym hižo dwoje jutry křižerjam, a to nowačkam, slěbornym a tež złotym jubilaram, w nocy po kemšach, kaž je to we Wotrowje z wašnjom, wot kantora wobraz z napisom darić dał, zo by so jim a jich swójbam na tute wašnje dźak za to bytostne zwuraznił.

Luby Jurjo, njezabudu twoje wosobinske dźěło na tutym wobrazku, z kotrymž móžu najwažniše słowa w serbšćinje – tež wopytowarjam, hdyž do domu zastupja – za rozmyslowanje darić.