Milenka RječcynaPřed wjace hač 34 lětami dźěše nam wo to, zo směmy skónčnje bjez mjezow myslić, bjez hranicow wuknyć a wězo tež bjeze zawěrow po cyłym swěće pućować. Dźensa husto skerje wo to dźe, zo sej swójsku swobodu bjez wobmjezowanjow z tym stworimy, zo přeća abo měnjenja druhich wumjezujemy. Tysacy su tehdy na dróhu šli, zo bychu swoju žadosć za duchownej, ćělnej a dušinej swobodu zwuraznili. Běše to „wulki konsens myslenja“. Wołanje něhdy a dźensa so jara rozeznawa, tež hdyž tuchwilu zaso tysacy dźeń a bóle za swobodu rjeja. Tući pak nažel swój duch njenapinaja a wo tym njerozmysluja, hač je to, za čim žedźa, zmysłapołne a čłowjeskemu byću bliske. Wosebje pak so na to njedopominaja, zo ma kóždy čłowjek na swěće prawo, swoje měnjenje zwuraznić, sej swoje žiwjenje tak wuhotować, kaž sej to sam přeje a tež tam, hdźežkuli to chce. Dźensniša wjetša mobilita dowola čłowjekej, zo so do najzdalenišich kónčinow swěta dóstawa – za Aborigines je to snadź Bayerski lěs a za Serbow pralěs w Boliwiskej.