Jako so spočatk lěta z wjacorymi serbskimi přećelemi zetkach, njemóžach wědźeć, zo běše to na dołhi čas poslednja móžnosć, jim mjezwoči pohladnyć a z nimi wosobinsce bjesadować. Někotři mi powědachu, zo wjesela so na pućowanje wulki pjatk na Křižnu horu njedaloko Varnsdorfa abo tež na čitanje we wobłuku Praskich knižnych wikow. Nó haj – dońt koronawirusa je hinak rozsudźił. Nětko sym – tak kaž mnozy doma, a staram so wo to, zo njebych schorjeł. Žiwjenje pak dale běži, štož njerěka, zo mam so jeničce najěsć a wuspać.

Žiwjenje za čas wirusoweje pandemije rěka tež pola nas w Čěskej a tu we Varnsdorfje, zo trjebamy škit před hubu a nosom a mamy so ludźi zdalować. Dokładna ličba Varnsdorfčanow, kotřiž su so z koronawirusom natyknyli, njeje znata. Zawrjene běchu a su dale tež nimale wšitke předawarnje, zjawne institucije a zarjadnišća.