Za mjezsobne zrozumjenje stej zmužitosć a sćerpnosć trěbnej

Wjacore lěta hižo pućuje Konječan Markus­ Bjeńš mjez Łužicu a Južnej Afriku­. W sćěhowacym rozmysluje wón wo motiwach čłowječeho jednanja. Tu­le­ slěduje dalši z rjadu jeho přinoškow w Serbskich Nowinach k socialnym temam.

Dowěra je njeparujomny zakład spo­móžnych čłowjeskich poćahow. Kóždy dźeń njeličomne razy sobučłowjekam dowěrjamy. Z awtom po puću tamnym wobchadnym wobdźělnikam dowěrjamy, zo maja so po płaćiwych prawidłach. Na dźěle so dowěrliwje na to spušćamy, zo kolegojo swoje nadawki swědomiće spjelnjeja a tak k docpěću zhromadnych zaměrow přinošuja. Hdyž někomu něšto požčimy, činimy to w dowěrje, zo nam požčenu wěc zaso wróći. Samo hdyž zrěče­nje podpisamy, tomu dowěrjamy, zo so kóžda strona po nim ma. Jeli pak so dowěra znjewužiwa, smy zrudźeni, snano tež zludani, w najhóršim padźe rozhněwani. Jónu přesłapjeny čłowjek je kedź­bliwiši, wšako nochce, zo so po­dawk wospjetuje. Znjewužiwana dowěra z wěstosću čłowjeskim poćaham škodźi. Bjez dowěry potajkim čłowjeske žiwjenje móžne njeje.