Nazymski wjeršk domchowanka swjeći so hižo lětstotki – Kak to něhdy bě a kak dźensa?

Směje so na tebje kaž kermušny tykanc.

Štóž syty na kermušu dźe, drje hłódny z kermuše póńdźe.

Po kwasu žonu, po křćiznach dźěćo, a po kermuši womazane­ sćěny.

Kermušna pěc – wonjata wěc.

Kermušu po wobjedźe budźe lěpje.

Wóndy tučna kermuša, dźensa sucha móšnička.

Kwasne a kermušne karpy rady płuwaja, ale nic we wodźe.

Žita so kurja kaž kermušu wsy.

W prjedawšich časach su Serbja – kaž to naši prjedownicy powědać wědźa – swoju kermušu tři abo štyri dny swjećili a zwuraznjeli tak wjeselo nad tym, zo su derje swoje žně dochowali, dokelž dyrbjachu wšo z ruku činić a z konjemi a kruwami, štož wězo pomałšo dźěše a sčini jich hišće bóle wot wjedra wotwisnych hač našich prodrustwownikow dźensa, kotřiž maja wulke mašiny a kombajny. Woni dyrbjachu tehdom tež wjele ćešo dźěłać, tohodla chcyše so jim po dokonjanym dźěle tykanca. A tuž swjećachu swoju dochowanku, a teje wjeršk běše kermuš, hdźež běchu hłowne atributy dobra hosćina, radosć a reje.