Je přeco prěni raz, zo čłowjeka zetkaš, ­kotrehož puće so ze swójskimi pozdźišo časćišo kryja. Jedyn tajki je Jürgen Maćij. A wěm so derje dopomnić na wonu dźěłarničku w februarje 1983 w Delnjej Łužicy. Jako zamołwity za fotowy sektor te­hdyšeho Domu za serbsku ludowu kulturu bě wón za zajimcow fotowy kónc ­tydźenja organizował, w kotrehož srjedźišću steješe zapust w Strjažowje (Striesow). Naša skupina hobbyjowych fotografow z Hornjeje Łužicy je sobotu camprowarjow po wsy přewodźała a tam něštožkuli wo poměrje wjesneje młodźiny k serbskim spěwam zhoniła, byrnjež tam hewak serbsce njerěčeli. We wsy bydlacym staruškam, kotrež chodźachu tam samozrozumliwje hišće po burskim, su znate serbske pěsnje zanošowali.