Ćišć na kulturu a starodawnej rěči je wulki – Bretonojo so angažowani wobaraja

Muž z dudami steji na łubi parnika. Njepowalnje. A hraje wulětnikam melodije. Klinča eksotisce tule, na serwjerofriziskim watowym morju. Što hewak – wšako su to tradicionalne bretoniske pěsnje. Kak je so dudak sem zabłudźił, tak daloko preč wot swojeje domizny nad Atlantikom?

Dudak rěka Jean-Pierre Levesque. Je sekretar Instituta bretoniskeje kultury, kotryž je dobre lěto z čłonom Federalistiskeje unije europskich narodnosćow (FUEN). Na swojim instrumenće – bretoniskich dudach binioù kozh () – bě wón na ekskursiji we wobłuku kongresa FUEN w Hüsemje/Husumje hrał, hdźež běchu wobdźělnicy Sewjernych Frizow a jich swět zeznali.

Bretonojo so nadźijeja, zo dóstanu podpěru FUEN w swojich naležnosćach. A jich je tójšto. UNESCO hódnoći bretonšćinu jako chutnje wohroženu rěč. Z ličbami wopisane to rěka: „Bretonisce rěči dźensa 200 000 z cyłkownje pjeć milionow wobydlerjow Bretoniskeje. Lěta 1910 bě jich połdra miliona“, kaž Levesque wujasnja. Wjetšina z nich je starša hač 60 lět, a dorosta je mało.