We winowcowym wudaću Christin Herrmann jako „die herrmann“ swoje měnjenje hladajo na prašenja „čeja sy“ zwuraznja, kotrež so jej hižo husćišo staješe. Jedna so wo znate serbske (škitne!) wašničko, někoho do wěsteje swójby zarjadować chcyć – byrnjež wotpósłarjej snano jasne njebyło, kak spodźiwne so tute prašenje zwonka wsy začuwa. Zo je woblubowana spěwanska pedagogowka a hłosotwórča z Lipska tež rysowarka, jeje twórby w Rozhledźe pokazuja.

Wo lěsu jako „kluč za derjeměće“ piše dr. Justyna Michniuk –certifikowana strowotna trenarka lěsnych kupjelow – a wopisuje na přikład dušine a ćělne lěpšiny pohibowanja w přirodźe a z tym zwisowace pedagogiske aspekty lěsa. Dale rozkładźe lěsne postawy mytologije a kak so serbska rěč do tutoho koncepta integrować hodźi.

Hač drje Serbja tehdy wjelki lubowachu, praša so prof. dr. Bernd Koenitz. W městnostnych mjenach Łužicy namakaja so mjez druhim informacije wo něhdyšich wobstejnosćach a měnjenjach ludźi wo dźiwich psach a druhich zwěrjatach. Tute Koenitz na zakładźe onomastiskich a rěčespytnych principijow wuhódnoći.