Štóž ma prěnjotne serbske wudaća zažnych romanow Jurja Brězana, wobsedźi wosebitostki bibliofilneho razu. Ze zapisom „awtorizowany přełožk“ su wone jónkrótne. Takle woznamjenjene ­bywaja „Christa“, prěni a druhi zwjazk Feliksa Hanušoweje trilogije a „Triks a woł Jonas“.

Kak da tomu, móžeš so to prašeć: twórby najwuznamnišeho, „najwliwnišeho serbskeho spisowaćela druheje połojcy 20. lětstotka“ (Dietrich Šołta), a přełožki do jeho maćerneje rěče?

Pozdatna kurioznosć je wuswětlomna. Z přerytymi do dna poměrami w Němskej po 8. meji 1945 bě wobdarjeny Brězan chcyjo nochcyjo tomu powołany był, wot njeho nawjedowanu serbsku młodźinu z načasnej duchownej cyrobu zastarać, a zdobom wšo narodne wozrodźenje podpěrać. Wulke dźěła potom tworjo česćelakomnje z powołanja – jako prěni serbski spisowaćel swobodnje – su wěste dochody byli žiwjenska nuznosć. Ze skromnymi serbskimi nakładami njemóžno swójbu zežiwić je němsce pisać była móžnosć, spjelnjaca runočasnje dawny zaměr, powěsć wo našim ludźiku šěrić tež zwonka serbstwa.