Po prěnjej wójnje běchu Hawkecy dołhi čas chlěb sami pjekli, dwójce za měsac zwjetša.

Nawječor by Tobiaš dźěžu a měch muki z hornjeje łubje do jstwy stajił a w kuchni před pjecu šćěpy nakładł. Wěc žony bě, ćěsto w prawym času naměšeć a zdypkom na postajenu hodźinu pěc zapyrić.

Žona smjerćrady čitaše, zwjetša wječor pozdźe, doniž nad knihu njewusny. Ale hdyž jej wodnjo něšto zajimawe na woči přińdźe, by sej wona sama sebi tež raz hodźinku pokradnyła.

Jónu so sta, zo přińdźe jej to zajimawe na woči runje na dnju chlěbpječenja. Wona so začita – pjeć minutow jenož, by sej rjekła –, pozaby nad dalokim, cuzym swětom powědki swój bliski domjacy, w skale zatrubichu swjatok, wona so storhny, lětaše a chwataše, suny walčk do pjecy a pod njón horšć słomy.