Znajemoj so mnohe lěta. Widźałoj pak so lědma hdy smój. A tež kontakt po telefonje skerje zrědka mamoj. Tola zetkanje z Carolu Eitnerec bě, kaž zo bychmoj so stajnje widźałoj.
Mała chěžka, schowana za wulkim bydlenskim domom, steji na kromje zahrody a je ze wšelakimi kćějacymi kerčiznami wobrosćena. Anton, pos, so ke mni lehnje. A kóčka Flora, kotrejž rěkaja Frau Hoppenstädt, na mnje zywajo hlada. Miła wóń něžnych kwětkow mje pohnuwa, so za rjenje kryte blido sydnyć, nad kotrymž słónčko złote nazymske pruhi wusyła. Horcy čaj a mjechka přikrywa wotpomhatej lochkemu huškanju na koži. Za Carolu Eitnerec je to typiske. Z lubosćiwosću stara so wona wo swojich hosći. Wobhladujo sej ju zwěsćam, zo je wona zbožowna, zo ma wokoło sebje ludźi, kotrymž je wona bliska.
