Štóž Wórši Wićazowej do wočow hlada, tomu njewěri, zo je wona tele dny swoje 75ćiny woswjećiła. Wšako so wóčce błyšćitej a hladatej wćipnej a z wutrobitosću tomu napřećo, kiž ju wopyta.

Ze swojim mandźelskim dopomina so Wórša Wićazowa na rjane kaž tež zrudne časy, kotrež staj w běhu lětow dožiwiłoj. Nimale mi wonaj wupowědataj, kak staj so zeznałoj. To pak słuša do swójbnych dopomnjenkow a njeje za zjawnosć myslene. Swójba je jimaj to, štož žiwjenje wučinja. Wórša Wićazowa je w kruhu sotrow wotrostła, pjeć holcow wone běchu. Staršej staj so wo lubozny mjezsobny wobchad starałoj a wo to, zo bychu dźěći wědu nabyli. Hódnoty to, kotrež so stajnje pokazuja, hdyž sotry telefonuja a so zetkawaja. „Harmonija w swójbje je zakład zhromadneho žiwjenja“, je sej Wórša Wićazowa wěsta, „a k tomu słuša tež lube a přećelne wašnje, wosebje pak pozitiwny wid na žiwjenje.“