Spěšnje jěchacemu konjej so do puća stajić a jěcharja – swjateho Jana – z konja storhnyć, njeje cyle jednorje a bjezstrašnje. Tole sej jenož nazhonići a chětro zmužići mužojo zwěrja. Jědnaće razow (!) zamó Tobias Richter jako lětuši „Jan“ so z wušiknym wodźenjom konja swojim łaparjam wuwinyć. Telko razow so to ­žanomu Janej w zańdźenych lětdźe­satkach poradźiło njeje. Hakle potom so Tobias Richter dobrowólnje poda. Do toho bě so dwěmaj mužomaj radźiło, jemu ze zmužitym skokom krónu zebrać. Na to walichu so młodźi a stari na Jana, zo bychu jemu wšu kćějacu, z potajnymi mocami wuhotowanu pychu rubili. ­Dźěle kostrjancojteje pletwy abo samo króny Jana złójić, přinjese po starym ­přiwěrku přez cyłe lěto zbožo. Něhdy ­wužiwachu ludźi je na hojenje wšelakich brachow a chorosćow.