W časach do korony bě samozrozumliwe, zo so jenički kónc tydźenja njeličomne zarjadowanja najwšelakorišeho razu wotměwachu. Čłowjek móhł so tehdy druhdy roztorhać, by-li jenož někotre z nich wopytać chcył. Jako nowinar sy lubu­ nuzu měł, po móžnosći z kóždeho městna mału rozprawu dóstać. W měrcu bě nimale wot jednoho dnja na druhi wšo nimo. Kóždežkuli zetkanje wjacorych ludźi bu wotprajene, dokelž bě zakazane. Prěni čas bě to jenož někak spodźiwne a njezwučene, zo so nihdźe ničo njestawaše. Čim dlěje pak tele wobmjezowanja korony dla wobstejachu, ćim bóle­ so čłowjek za tym žedźeše so zaso z druhimi zetkać, pobjesadować abo sej nazhonjenja wuměnjeć móc. Tónle čas přetrać za někotrehožkuli lochki njebě. Derje, zo su wjacori ludźo tehdy wjele idejow zrodźili, z kotrymiž su mnohim pomhali.

Tele dny je w LND nowa kniha Jurja ­Kocha „Gruben-Rand-Notizen“ wušła. Cordula Ratajczakowa je so ze spisowaćelom rozmołwjała.

Knježe Kocho, zakład nowostki je Waš dźenik z 1990tych lět. Kak je wón nastał?

J. Koch: Poprawom njejsym wobstajny pisar dźenika. Z wulkim zajimom čitach dźeniki wulkeho humanista Victora Klemperera. Wobdźiwam, kak konsekwentnje je wón kóždy dźeń pisał a tak dramatiske wuwiće w času nacionalsocializma dokładnje dokumentował. Te­hdy sej prajach, zo by snano derje było, tajke zapiski sej dowolić w hinašim dramatiskim času, jako je so Rogow wot­bagrowanju wobarał. Rogow bě takrjec mój teren blisko Choćebuza, hdźež sym sej druhu domiznu namakał. Běch ni­male kóždy druhi dźeń w Rogowje – nic jenož jako wobkedźbowar, ale tež jako wobdźělnik spjećowanja. Z toho nasta wobšěrny dźenik, wopřijacy tohorunja priwatne swójbne kaž tež politiske na­ležnosće. Njemějach ženje wotpohlad to wozjewić. Myslach sej, zo sej jón swójbni jónu wobhladaja. Někomu sym powědał, zo tajke něšto mam, a potom je so lektor LND na mnje wobroćił.

Waš angažement ma předstawiznu.

Prěnja wustajeńca lěta w Budyskim Serbskim muzeju je nimo. Cordula Ra­taj­czakowa je so z kuratorku-sobudźěłaćerku Móniku Ošikowej rozmołwjała.

Kak spokojom sće hladajo na koronu?

M. Ošikowa: Smy jara spokojom, jutrowna wustajeńca měješe dobry wothłós. Ličba wopytowarstwa je zaso sta­bilna a samo stupaca. Smy so zahe roz­sudźili wustajeńcu podlěšić, tak zo njeje natwar podarmotny był. Po zawrjenju muzeja bě wona hakle wot spočatka meje přistupna. Škoda, zo dyrbjachu wšitke zarjadowanja wokoło jutrow wupadnyć. Wšo to wučinja poprawom najwjetši dźěl našeho wopytowarstwa, wosebje tež z wukraja. Přiwšěm móžu wuzběhnyć, zo su někotre kubłanišća přehladku we wobłuku šulskeje wučby wopytali. Tež wjace publikuma hač minjene lěta bě tu z regiona a cyłeje Němskeje.

Što je Was jako kuratorku wabiło?

Dźensa, 8. požnjenca, swjeći bywši direktor Serbskeho instituta, prof. dr. sc. phil. Dietrich Šołta, 70ćiny. Čitarkam a čitarjam wječornika je wón předewšěm znaty jako awtor rjadu „Zboka widźane“, za kotryž spisa nimale 200 kolumnow. Rodźeny Budyšan, kiž bě 1969 maturu na Rozšěrjenej wyšej šuli „Friedrich Schiller“ złožił, bě spušćomny kritikar za nowostki LND a za nowoinscenacije Němsko-Serbskeho ludoweho dźiwadła. Často su jeho recensije jedyn z mało zjawnych wothłosow na serbskorěčny wuměłski poskitk w Hornjej Łužicy. Dołhi čas angažowaše so Dietrich Šołta za Zwjazk serbskich wuměłcow a bě tam wjacore lěta z čłonom předsydstwa. Nětko, na wuměnku, dźěła wón w předsydstwje Maćicy Serbskeje a nawjeduje sekciju literatura a wuměłstwo. Zdobom je jedyn z posudźowarjow za Maćične myto Arnošta Muki, z kotrymž spěchuja rozestajenje ze serbskimi temami přez studowacy dorost. Jako mnoholětny čłon Budyskeho Rotary-kluba sensibilizuje wón druhich čłonow za wosebite impulsy, kotrež serbska kultura a serbsko-němska dwurěčnosć kluba městu Budyšinej a regionej skićitej.