Milenka Šołćic z Budyšina: To je chorhoj Bena Šołty!

Za mnje hnujacy to zaćišć, jako spó­znach pozadk fota na štwórtej stronje našeho wječornika z dnja 14. januara.

To je mój ródny dom na Pchalekowej 20, w kotrymž sym 25 lět bydliła a z tej chorhoju wotrostła. Při kóždej składnosći, w pomjatku mam jich jara wjele, smy chorhoj na schodźišću wot třećeho poschoda wupowěsli. Tam zmahowaše so potom po swislach (dźensa zatwarjene) směr Serbski dom.

Mój nan Beno Šołta – horliwy kulturnik, nowinar, spisowaćel a mnohim ­snano hišće w pomjatku jako zabawjacy „braška zasłužbneho ludu“, kaž so sam w literarnych dopomnjenkach mjenowaše – je tam wot 1950 hač do swojeje smjerće 1985 w skromnych wobstejnosćach (dwě stwě a jedne kachle) bydlił.

Natwarili su sej dom serbscy brigadnicy jako prěni přebytk, zo bychu na pó­dlanskej ležownosći z horow rozpadankow nowy Serbski dom natwarili.

W nim bydlachu nimo našeje swójby sławny serbski knihikupc a znajer serbskeho pismowstwa Arnošt Simon z mandźelskej Hanku, mojej kmótru. W Serbskej kniharni sym jako dźěćo pola wuja Simona přeco „knižki hladać“ směła.