Budyšin (SN/bn). Rjad „Wosebity koncert na spočatku lěta“ słuša mjeztym ke kruće etablěrowanym kulturnym wjerškam spočatk lěta. Hłowna organizatorka a zdo­bom stajnje tež jako hudźbnica sobu­ skutkowaca je z Barta pochadźaca pianist­ka Heidemarja Wiesnerec. Za takrjec slěborny jubilej – wšako wuhotuje rjad mjeztym 25. raz – je sej wona Lud­wiga van Beethovena jako wosebite će­žišćo wuzwoliła. „Beethoven je mi prosće najlubši komponist. Wón je tak wjelestronski a chowa w swojich twórbach tójšto wulkich wuprajenjow. Dokelž swje­ćimy lětsa jeho 250. narodniny, mějach za dobru mysl, jeho z koncertom wosebje počesćić a sej zdobom swójske přeće spjelnić“, Wiesnerec powěda. Tak prezentuje wona na přikład „Trijo duchow“. „Kruch so jara derje hodźi. Hesło lětu­šeho koncerta dźě rěka ‚Wšěch dobrych duchow‘. Za nje sym so rozsudźiła, dokelž mam nadźiju, zo z dobrym duchom do noweho lěta startujemy a zo njech su nam dobri duchojo poboku – hladajo na to­, štož so na swěće wšitko stawa.“

Z nowej internetnej stronu njeinformuje Chróstawska ewangelsko-lutherska wosada zajimcow wotnětka jenož wobšěrnje wo swojim hudźbnym pokładźe, wo 1732 twarjenych pišćelach Gott­frieda Silbermanna. Imageowy film, kotryž je Serb Rajner Nagel zhotowił, da barokny instrument tež zaklinčeć.

Chróstawa (SN/CoR). „Naša internetna strona bě mjeztym 20 lět, zastarska a hižo njeatraktiwna. Bě tuž trjeba cyłe internetne předstajenje wobnowić, štož je so nam skónčnje dźakowaneho spěchowanju přez Leaderowy program zešlach­ćiło“, wjeseli so Chróstawski cyrkwinski hudźbnik Lucas Pohle. „Fachowcy su nam poručili, nimo strózbych informa­cijow z imageowym filmom za Silbermannowe pišćele wabić, je zaklinčeć dać a takrjec apetit wuwabić, je woprawdźe dožiwić.“ Wupisanje zhotowjenja filma doby z Radworja pochadźacy Rajner Nagel­ ze swojej firmu „ostwärts-film“. „To nas wězo wosebje zwjesela, wšako bydli wón njedaloko cyrkwje w Chróstawje. Bě to woprawdźe rjane zhromadne dźěło“, podšmórny mjeztym dźesać lět we wosadźe skutkowacy Pohle. Něhdźe wosom mjeńšin dołhi wabjenski film je.

Zaso je so nowe lěto započało. Lětoličba je hinaša, na čož dyrbiš so najprjedy raz zwučić, hewak pak so ničo wulce změ­niło njeje. Hdyž njebychu ludźo silwester po tysa­cach rakety do njebja třěleli a kaž cybnjeni praskali, drje přechod ze stareho lěta do noweho ani pytnył njebych.

Před 30 lětami bě to tu hinak. Tehdy bě z nowym lětom zwjazane njesměrne, haj swět spowalace přeměnjenje. Tak zapisa basnik, spisowaćel a publicist Benedikt Dyrlich 14. februara 1990 do swojeho dźenika: „Dale wjele euforije a nadźije, skepsisy a pohłušenosće. Wšo naraz. Wšo pod běžnej wotměnu a wšědnymi změ­nami. Jónu tak, potom zas hinak a znak.“

Zapisk je z mnohimi dalšimi wozje­wje­ny w druhim zwjazku jeho doku­menta­riskeje awtobiografije „Doma we wućekach“, kotryž je loni w nowembrje w Lu­dowym nakładnistwje Domowina wušoł. Wotbłyšćuje wosebitu situaciju w dźeń a bóle rozpadowacej Němskej demokra­tiskej republice po politiskim přewróće.