Jako sym před něšto měsacami zhonił, zo chce Worklečanska wyša šula „Michał Hórnik“ nazwučować serbski šulerski musical, mějach to wot prěnjeho wokomika sem za zajimawu ideju. Na tamnym boku pak běch skeptiski. Wšako njemóžach sej předstajić, kak maja Diana Šołćina, Beno Hojer a Syman Bjarš, je­ničce třo wučerjo, z nimale 80 šulerjemi wobšěrnu wuměłsku twórbu nazwučować. Častodosć dźě sam dožiwich, kak su štyrjo abo pjećo wučerjo kontrolu nad wjele mjeńšej skupinu zhubili. Po wšěm zdaću pak tajke problemy we Worklecach nimaja. Na štwórtym předstajenju musicala minjenu wutoru dožiwich homogeny cyłk, absolutnje zahorjeny za najskerje najwjetši projekt swojeho šulskeho časa. Zapal šulerjow běše w kóždej scenje widźomny. Dobrowólnje sobuskutkowacy ze wšelakich rjadownjow, z wučerskeho kolegija a dalši agěrowachu wot spočatka hač do kónca kaž zahraty team. Kaž móžach w rozmołwach z wobdźělenymi zhonić, zaleži to na intensiwnym přihoće. Něhdźe lěto běchu šulerjo a wučerjo hłownje w swobodnym času hrajne sceny a serbske popowe a rockowe spěwy zwučowali.

Sće hižo jónu zwěsćili, kak rozdźělnje so strowimy? W Serbach słyšimy dźensniši dźeń „Halo“, „Witaj“ abo „Dobry dźeń“. W serbskich katolskich wosadach wužiwaja ludźo často hišće „Budź chwaleny Jězus Chryst“. Rjenje, hdyž so ewangelscy wěriwi z „Pomhaj Bóh“ strowja. Tejle słowje tež katolscy Serbja swojim ewangelskim bratram a sotram rady popřewaja. W postrowje, pokazuje so wulka bohatosć našeje kultury. Zapřijeć do wšeho toho móžu tež hubku na lico, klepnjenje z ruku na ramjo a wobjimanje.

Zadźiwana a swoju njewěstosć sej wuwědomjejo běch při postrowach muži, pochadźacych z aziskeho, romanskorěčneho a južneho kraja Europy, kotřiž nam meble wožachu. Muž aziskeho pochada postrowi muske wosoby našeje swójby z ruku. Tež mi ju lochce potłóči. Poprawom wšak ludźo z aziskich krajow husto jenož hłowu chilejo strowja. Muž ze zapadneje Europy zaso ruku kruće tłóči. Tam žonje po starym wašnju poprawom ruku njedawa.

Čłowjek so dźiwa, što wšo je naraz móžno­ a kelko pjenjez dawa, a to něšto dnjow do wólbow Sakskeho (kaž tež Braniborskeho) krajneho sejma přichodnu njedźelu. „Miliardy brunicowym kónčinam“, „Srědki za nowu technologiju“, „Pjenjezy za serbske knihi“ „2,3 miliony eurow spěchowanja za spěšny internet dóstali“ „Stat přewostaji miliony eurow – wobšěrne inwesticije w Slepjanskej a Trjebinskej gmejnje planowane“, tak a po­dobnje rěkachu minjene dny nadpisma w Serbskich Nowinach. Połožili su zakładny kamjeń za industrijne wulkopředewzaće „BigBattery Łužica“ w Čornej Pumpje, wotewrěli su w Budyšinje Serbsku rěčnu šulu a we Wojerecach serwisowy běrow za serbšćinu, Sakski fonds „Čiń so­bu“ za projekty na bazy su załožili a dale chcedźa Fraunhoferski inowaciski labor „Manufaktura přichoda Łužicy“ zwoprawdźić. Sakscy wučerjo móža so nětko ze zastojnikom stać, a nětčiši sakski ministerski prezident Michael Kretschmer přilubja na wólbnych plakatach 1 000 nowych­ policistow za swobodny stat.

Prózdniny su nimo a tak za mnohich tež wočerstwjacy dowol. Nadźijomnje mě­je­še kóždy z nas dosć rjanych dožiwjenjow, z kotrychž móže čerpać. Ja mam tajke na kóždy pad. Přiwšěm je mje na wróćo­jězbje z juha jedna wěc chětro mjerzała. Na něhdźe 1 100 kilometrach smy ja­ko­ swójba sylny wobchad w Chorwatskej, Słowjenskej, Awstriskej a Němskej jara derje zmištrowali. Najhórše na jězbje pak bě poslednje 50 kilometrow z Drježdźan do Budyšina. W Porchowje so rozsudźichmy zwjaz­kowu awtodróhu A 4 wopušćić. Jedne awto po druhim, karawana Lkw-jow pohibowaše so tam do směra na Pólsku. Štyričarowa A 4 bě sobotu připołdnju kopata połna. Kak drje tam wšědny dźeń rano abo popoł­dnju wupada, hdyž ludźo na abo wot dźěła jězdźa, nochcu sej radšo předstajić. Mnohim je to zawěsće wšědnje wulke wužadanje.