Zrudźaca powěsć so po Łužicy rozšěrja, zo je angažowana serbska wučerka Christa Elina 68lětna 11. junija w Choćebuzu nahle zemrěła.

Dopominam so na kónc awgusta 1974. Jako nowačcy 9. lětnika tehdyšeje Choćebuskeje Serbskeje rozšěrjeneje wyšeje­ šule „Marjana Domaškojc“ smy so w přihotowanskim tydźenju ze serbšćinu, delnjoserbšćinu, zeznajomili. Jazyk so ćežko wjerćeše. A z dźensnišeho wida tak jednore słowo kaž „njeźela“ prawje wurjekować bě žno wuspěch. Christa Elina pak nas zas a zaso pohonješe. A to bě zasada jeje skutkowanja jako wučerka serbšćiny: Na zaměrne, ale přećelne wašnje­ swoju maćeršćinu sposrědkować. Naš lětnik njebě prěni, w kotrymž młoda wučerka za serbšćinu a rušćinu wuwu­čowaše. Naša rjadownja pak běše prěnja, za kotruž bě Christa, kaž ju pozdźišo mjenowachmy, zamołwita jako rjadowniska wučerka. Styki přez lěta njepopušćichu, wostachu wuske. Słušachmy hromadźe, skoro 39 lět dołho po abiturje.

Sakska pyta wučerjow. Kaž z kultusoweho ministerstwa rěka, móžachu dotal jenož něšto wjac hač 60 procentow planowanych 1 400 městnow za přichodne šulske lěto wobsadźić.

Budyšin (SN/JaW). „Ličba přizjewjenjow na wučerske městna je nimale we wšěch šulskich družinach za wočakowanjemi wostała. W městach móžachu najwjac wobsadźić, we wjesnych kónčinach je dotal najwjac městnow njewobsadźenych“, zdźěli sobudźěłaćerka sakskeho kultusoweho ministerstwa Bianca Schulz.

Zo chce so ze žurnalistku stać, je za Charlene Seidel z Hórnjeje Hórki hižo nětko jasne. Dokelž pak so 16lětna šulerka 10. lětnika Budyskeho Serbskeho gymnazija serbšćinu, kotruž mjeztym pjeć lět wuknje, hišće dosć njewobknježi, chcyše poprawom swój šulerski praktikum w redakciji dźenika Sächsische Zeitung wukonjeć. „Su pak mi prajili, zo tam jako praktikant skerje jenož papjeru ničiš a pódlanske wěcy činiš“, Charlene wuswětla. Pola SN pak měješe nětko tydźenjej šansu pisać. A to wona chce.

„Započach wot toho časa, zo sym w šuli, małe stawiznički pisać“, Charlene powěda. Najprjedy běchu to jenož někotre sady a mnohe wobrazy. Spočatk 7. lětnika je prěnju knižku spisała. „Ta pak so jara špatnje čitaše. Chcych přiwuknyć a so polěpšić.“­ W 9. lětniku zwaži so tuž na dalši pospyt. Mjeztym je na appje „Wattpad“ 30 kapitlow wopřijacy krimi wozjewiła. A třeća kniha, thriller wokoło młodeje holcy, runje nastawa. Ideje za dalše stawiznički njepobrachuja, dohromady 60 tajkich je wona do knihi zestajała.

Dale a jasnišo tuchwilu słyšiš: Pytamy nu­znje wučerjow! Nowe pak to njeje. Wšako je Serbske šulske towarstwo hižo před lětami na předewšěm na serbskich šulach hrožacy problem skedźbnjało. Nětko je tak daloko, a statne instancy jeno zwěsćeja, zo je ličba přizjewjenjow snadniša hač wočakowane. Čehodla pak? Snano, dokelž je prestiž powołanja chětro poćerpjeł? Něhdy bě wučer wulce respektowana wosobina. A dźensa? Trěbny respekt mnohim dawno hižo pobrachuje. Tež Swobodny stat Sakska ma sej w naležnosći za nós přimnyć a sej wumjetowanja lubić dać, zo je přemało prócy za wučerjow a za tele powołanje na kubłanskim polu nałožił. Sprawnje prajene pak tež postupowanje zamołwitych njerozumju. Mnozy su so jako­ přidružnicy přizjewili. Hdyž žno su zwólniwi, čehodla jich njebjeru a za wučerstwo njewukmanja? To wostanje mi hódančko. Janek Wowčer