Hromadźe z mandźelskej, rodźenej Smječkečanku, mějachmoj minjenu njedźelu składnosć, so na wulěće Smječ­kečanskeho wjesneho kluba do srjedźneje Łužicy wobdźělić. Hižo w busu nas Pětr Brězan na zajimawy program při­hotowaše.

Prěnja stacija bě Njepilic statok w Rownom. Historiski ratarski statok, hdźež je Hanzo Njepila swój čas žiwy był, su po politiskim přewróće dźakowano wulkomyslnym spěchowanskim srědkam restawrowali. Nětko knježi tam žiwa kultura, wo kotruž so spěchowanske towarstwo stara a tak statok ze žiwjenjom napjelnja. W něhdyšej wutwarjenej hródźi dachmy sej kofej, pomazki a warjeny twarožk słodźeć. Tam wobhladachmy sej tohorunja fota wo Slepjanskim regionje a tamnišich nałožkach kaž tež napisy w Slepjanskej serbšćinje. Lubili su so nam tohorunja historiska dobra stwa, stwica a kuchnja z wotpowědnej nadobu. Na hornim poschodźe dožiwichmy, kak na Njepilic statoku len předźěłaja a z njeho na krosnu płat nastanje. Derje, zo horstka aktiwnych tele tradicionalne rjemjesło dale pěstuje a přichodnym generacijam dale sposrědkuje.

Bě to zajimawy wječor, na kotryž běštaj Matkec bratraj Pawoł a Beno minjeny pjatk na swój ratarski dwór w Konjecach přeprosyłoj. Jako „Gebrüder Matka GbR“ wonaj něhdźe połsta zajimowanym rozłožištaj, na kotre wašnje rolu wobdźěłujetaj a kotre mašiny a techniske nastroje při tym wužiwataj. Jeju hłowna motiwacija je pódu samu dźěłać dać a jej najlěpše wuměnjenja za to skićić. Za to zepěrataj so na přikład na wudźenki, kotrež pódu z podzemskimi tunlemi mjelnja a tak kanalowy system za zasaknjenje dešća twarja.

Bratraj wusywataj, bjeztoho zo z mašinami pódu wobdźěłujetaj. Nimo toho staj sobu prěnjej, kotrajž juchu z hadźicu na polo klumpataj. Woboje je dalša inowacija moderneho ratarstwa. Nimo techniki leži ćežišćo sobu na naslědnym ­wašnju ratarjenja – pódu před wuschnjenjom škitać a wutki na přirodne wašnje z mjezypłodami aktiwować. Wosebje wočiwidne bu to w zhromadnym dźěle z pčołarjemi, jako Matkec bratraj rozjasništaj, kak mjezsobna komunikacija kóždemu wobłukej pomoc skići.

Jara poradźene druhe swójbne zetkanje Serbskeho šulskeho towarstwa je minjeny kónc tydźenja wosom swójbow z Hornjeje a Delnjeje Łužicy we Wodowych Hendrichecach dožiwiło. Mějachmy tam wulkotny čas a směm twjerdźić, zo smy so jako skupina derje hromadźe nama­kali. Runje tak kaž su starši nowe zwiski nawjazali, su so tež mjez dźěćimi nowe kontakty spletli.

Tema kónca tydźenja bě „Pućowanje wódneho muža“. Nastorčiła bě ideju dźiwadłowa pedagogowka Dörte Hentschel. Wona zdobom powědki powědaše. Zhromadnje smy na zakładźe serbskich mytiskich bytosćow swójsku powědku stworili. Při tym dźěłachmy w jednotliwych skupinach, kotrež su so mjez sobu wuměnjeli, a mějachmy wjele wjesela.

Naposledk njejsmy swoju powěsć jenož powědali, ale tež z wobrazami wuhotowali. Wšo to zestajimy do digitalneje knihi, tak zo zwostanje z kónca tydźenja rjana dopomnjenka. Nětko so hižo wšitcy na klětuše zetkanje w Delnjej Łužicy wjesela. Kathleen Komolcyna

Jako minjeny pjatk popołdnju do Njeswačanskeho domizniskeho muzeja zastupich, wuhladach tam tójšto dołho znatych Serbow: Marka Sucheho, Marju Šimanowu, Jurja Wićaza a dalšich. Jurij Helgest runje fotografowaše. Bywši při­stajeni Załožby za serbski lud běchu sej jako wuměnkarjo prěni raz zhromadnje wulećeli, a to do Njeswačidła. Bywša kolegina Wórša Pašcyna z Koslowa bě wuprawu organizowała. Nawoda muzeja Arnd Lehmann jich po wustajenišću a wosebitej přehladce přewodźowaše.