Z wudaća: pjatk, 10 awgusta 2018

Prěnja łužiska wakeboardowa a wodoskijowa připrawa pola Brězowki skići krasne wočerstwjenje

Ze Slepoho do směra na Trjebin jěducy dóstanješ so k Brězowskemu jězorej. Tón je něhdźe kilometraj dołhi a 500 metrow šěroki. Wot lěta 2014 maja tam prěnju łužisku wakeboardowu a wodoskijowu připrawu. Hižo wotdaloka spóznawaš swojorazne krosno, wupadace kaž wulki kran. Wunamakał je připrawu, z kotrejž móžeš so z wakeboardami a wodoskijemi po jězoru znošować, 1931 rodźeny Bruno Rixen z Kiela. Němski inženjer je jako wunamakar a předewzaćel prototyp wodoskijoweho lifta wuwił a jón tež dale zwičnja. Tež dźensa so 87lětny runja wosomlětnym dźěćom z pomocu wocloweho, Rixenoweho powjaza we wětřiku na wakeboard šwiknje. Cyłkownje je jich po cyłej Němskej ně­hdźe 80 tajkich připrawow. Při wake­boardingu – tu maš noze na desku při­pasanu – a wodoskiju so holcy a hólcy, žony a mužojo z Rixenowej powjazowej liftowej připrawu po wodźe ćahnyć dadźa, při čimž docpěwaja spěšnosć hač do 45 kilometrow na hodźinu.

Dopomnjenki na wodowy sport w Pěskečanskej jamje

Běrow leaderoweho managementa w Hornjej Łužicy před dźesać lětami dźěłać započał

Běrow Leaderoweho regiona Hornjo­łužiska hola a haty (OHTL) w Rakecach zhladuje na dźesaćlětne wobstaće. Přiči­na to, so raz bliže z docpětymi wuko­nami rozestajeć. A tych je tójšto z najwšelakorišimi narokami.

Zaměr leaderoweho managementa bě sylne regiony wutworić, hdźež su akte­rojo najwšelakorišich wobłukow, kaž politi­ki, towarstwow, rjemjeslnistwa atd., pod jednej třěchu zapřijeći. Zamołwite za to je Towarstwo za wuwiće hornjołu­žiskeje hole a hatow, kotremuž přisłušeja tři města a 13 wjesnych gmejnow.

Rentnar a što potom – wuměn­karsku swobodu wužiwać abo wuža­danje přiwzać (18)

Někotři njemóža so tohole časa dočakać, tamni zaso nochcedźa scyła na njón myslić – na zastup do renty. Kajke maja wuměnkarjo wjesela abo starosće, to ze seriju „Rentnar a što potom?“ bliže wobswětlamy.

Minjeny tydźeń pjatk sy móhł na Fichtowej w Kamjencu wobkedźbować, zo je tam dwaceći dźěći z busa z běłoruskej awtowej značku wulězło. Hólcy a holcy w starobje wosom do štyrnaće lět po něšto wjac hač 1 800 kilo­metrow dołhej jězbje so njewěsće roz­hladowachu, njewědźo, što na nich čaka. Tola jich zhladowanje bu hnydom pře­ćelniše, jako jich muž w zrališej starobje přećelnje serbsce a w tróšku kopolatej rušćinje witaše.

„W słowje hudźba wšitko leži, štož čłowjeka dobreho a zbožowneho čini.“

„Jako sym 14. januara 1928 w Budyšinje na swět přišła, běše jusk nad mojim zjewje­njom wšo druhe hač wichorojty. Hižo dołho pěstowana nadźija w Cofec domje za hólcom so njespjelni. Zaso běše­ to jenož holca. Kaž so powěda, běch jara małuška a wšitcy sej myslachu, zo njepřežiwju. Baba, kotraž k nam wšědnje do domu chodźeše, so přeco prašeše ‚Je wona hišće žiwa?‘ – Haj, sym přežiwiła!“