A nětko pućuje Dana Šołćic w myslach po njebju: W prózdninach mam wjele chwile sonić. Sedźu w trawje na łuce. Wobhladuju sej módre njebjo z běłymi mróčelemi. Ale što je to? Nadobo steji wowca přede mnu! Wowca mi rjeknje: „Stań, Dana, dyrbiš do ­šule!“ Wona měješe samo budźak w klamje. ­Wotućich! Ow, njeběch hižo na rjanej zelenej łuce. Ležach doma we łožu. Běch sej wusnyła. Čehodla pak bě so wowca jewiła. Mam tola hišće prózdniny!