Nětko hižo třinate lěto je rodźeny Šunowčan Jörg Młynk w Norwegskej žiwy. W sewjernym kraju zalubowa so do motorskich. Wšako maja tam njeličomne móžnosće, po krasnej krajinje njezapomnite wokomiki zběrać a sej ze wšědneho dnja wulećeć. Jeho wosebity zajim poćahuje so na starše modele dwukolesow. To jeho k tomu pohnu, sej před třomi lětami kupić Zindapp K 500 z lěta 1937. Lětsa je sej wosebity són spjelnił.
Měrkow w Radworskej gmejnje je skerje njenapadna wjes, w kotrejž ludźo měrnje bydla. Lědma hdy jewi so wjes z wurjadnymi podawkami w nowinskich přinoškach. A tola ma Měrkow zajimawe stawizny, kotrež zwisuja předewšěm z wudobywanjom zemskich pokładow. Wjele lět je hórnistwo wjesne žiwjenje postajało. Na to so dźensa lědma hišće něchtó dopomina.
„Što radosć rjeńšu dawa, hač dróhu pućować“, ludowy spěw to, kotryž znaje tež Serb Jan Wjesela. 23lětny je so štwórtk na daloke pućowanje podał. Milenka Rječcyna rozmołwješe so z Radworčanom, tydźeń do jeho wotlěta.
Hišće před lětomaj sće wahał, so do wukraja podać. Nadobo pak sće tola lět do dalokeho kraja knihował. Čehodla?
Jan Wjesela: Běše cyle jednorje na času. Hižo po šuli běch wo tym rozmyslował. Loni běch so hižo jónu na pućowanje nastajił. Tola bratr je kwasował a tuž sym to wo lěto přestorčił. Nětko pak je rozsud padnył a sym njesměrnje wćipny na to, što mje wočakuje.
Sće sej lět do Vietnama knihował. Dokal Was puć powjedźe?
Jan Wjesela: Chcu sej Azisku zbližić. Mój lět powjedźe mje z Berlina direktnje do Saigona, do Vietnama. Tam wočerstwju so najprjedy štyri tydźenje. Chcu wosebje knihi čitać, kotrež sej sobu wozmu. Nětko so nadźijam, zo mi hišće něchtó online-abo za Serbske Nowiny dari. Te bych rady w cuzbje čitał. Pozdźišo pak chcu dale do Myanmara a Laosa. Snano hišće do Thailanda a wottam do Južneje Ameriki abo Awstralskeje.
To rěka, zo so scyła njebojiće?
W lětušej lětnjej seriji w Serbskich Nowinach wěnowaše so Alfons Handrik něhdyšim serbskim šulam a jich stawiznam. Mjez druhim pisaše tež wo Šunowskim kubłanišću a wěstym Francu Klajberu, pochadźacym z Mnišonca a w Róžeńće bydlacym. Budyšan Měrko Šołta je so prašał, štó běše Franc Klajber? Na to započa slědźić. Tule předstaja wón wuslědki swojich slědźenjow.
Romantiski je wid, wobhladaš sej tysaclětny Budyšin z wysoka, wosebje sy-li na jednej z mnohich wěžow, kotrež wobličo města nad Sprjewju wučinjeja. Budyšan Bosćij Benada stara so wo to, zo móže sej cyły swět krasnosć idylki wotewrěć.
Złokomorowski jězor leži wosrjedź zajimaweje, dale wuwiwaceje so łužiskeje jězoriny. W lěće 1973 bu jězor oficialnje přepodaty, a wot toho časa je w nim dowolene so kupać. Tak su so tam ludźo hižo w NDRskim času rady wočerstwjeli. A jězor bě tež za tych, kotřiž chcychu so nazy kupać, přeco dobra adresa. Tež dźensa maja za to – we wjesnym dźělu Bukojna (Buchwalde) – wosebity přibrjóh. Z wódnej płoninu něhdźe 1 300 hektarow bě Złokomorowski jězor z něhdyšeje wuhloweje jamy Němješk (Niemtsch) nastał.
Delnjoserbski farar Herbert Nowak a w Budyšinje skutkowacy dr. Frido Mětšk staj spřećelenaj byłoj. Tónle do hornjoserbšćiny přenjeseny rědki dokument jeju poměr na wosebite wašnje wobswědča. Wšako bě Nowak tónle narodninski postrow jědnaće lět po smjerći wjelelětneho přećela spisał.
Luby přećelo Mětško!
Hač mje słyšiš abo moje smužki čitaš? Njewěm to, ale móžno wšak je. Wobaj smój so w lěće 1916 narodźiłoj; ja pak sym poł lěta starši. Bych Ći dźensa k 85. narodninam rady wosobinsce gratulował, ale po Božej woli sy hižo prjedy wotešoł. Naju prěni kontakt bě Twoja póstowa karta z wójnskeje jatby. Ja běch hižo dawno doma, ale Ty sy hišće čakał na „propusk“ domoj. Chowam sej hišće wonu kartu. Wona je mi někak swjata. Z njeje sym spóznał, zo změju w Tebi spušćomneho sobuwojowarja wo eksistencu serbskeho ludu. Ty njejsy žadyn karjerist, ale sy zwólniwy tež wopory na so brać, dźe-li wo přichod našeho droheho serbstwa.
Čehodla dyrbi archiwar skutkować kaž wučer? – Tele prašenje mojeho profesora archiwnistwa w pruwowanskej rozmołwje do studija bě mje tehdom dospołnje zmotało. Chcych tola před polcami z hromadami stareje papjery stać a nic před šulerjemi. Bych-li w tym wokomiku žiwjenjoběh a skutkowanje dr. Frida Mětška (1916–1990) znała, bych wšak wuběrnje wotmołwić móhła. Mětšk bě runjewon přikładnje kajkosće wučerja, wědomostnika a archiwara do powołanskeho skutkowanja wjazał.
Lědma štó je w serbskim stawiznopisu tajku wulku stopu zawostajił kaž Frido Mětšk. Dźensnišej generaciji slědźerjow je jeho skutkowanje tuž we wjacorym nastupanju wulke wužadanje.
Sprěnja je to kwantitatiwna dimensija. Publikaciska lisćina Mětška wopřijima wjace hač tysac titlow, mjez nimi 20 knižnych wozjewjenjow kaž tež wjacore sta nastawkow a artiklow w serbskich, němskich ale tež mjezynarodnych, předewšěm wuchodosrjedźo- a wuchodoeuropskich zwjazkach a periodikach. Wot załoženja Lětopisa (1953) bě Mětšk redakciji sorabistiskeho fachoweho časopisa (rjad B; stawizny) přisłušał. A je lědma lětnika, w kotrymž jako awtor resp. přinošowar k zapiskej wobsaha mjenowany njeje. Na druhej stronje njeje so popularnowědomostneje formy bojał a wozjewješe nimo mnohich přinoškow w serbskich nowinach tež šulski material a beletristiku.
Wokolina Budestec (Großpostwitz) je jara powabny cil za pěšipućowanje. Kaž přeco chcemy na našej turje wězo tež za serbskimi slědami pytać.
Jězba k wuchadźišću pućowančka je jednora. Wopušćimy Budyšin po B 96 do južneho směra, potajkim po Nowosólskej dróze. Po něhdźe sydom kilometrach dosćehnjemy Budestecy, hdźež blisko prěnjeho busoweho zastanišća parkujemy. Je to wupokazane parkowanišćo z praweho boka dalokodróhi.