Foće: Katja RauerowaNalěćo dožiwjamy nětko wšudźe, tak tež we łužiskich zahro­dach. Před někotrymi dnjemi sćěhowachmy přeprošenje maćerje dźěsća předšulskeje skupiny Móniki Ošikoweje, sej w jich zahrodce nalětnje kwětki a zažnokćějaki wobhladać. Tak podachmy so z Hanu Ošikec cyle wćipni do swójbneje zahrodki. Jako zastu­pichmy – witachu nas hižo prěnje kwětki, sněhowki. Wuhladachmy tam napisany postrow a nadawki za dźěći. Wone dyrbjachu z kwětkami pomolowane cedlki na wšelakich městnach pytać a kwětki pomjenować. Wuhladachmy prěnju cedlku na štomje wisajo: běše to čerwjena tulpa. Dźěći wobhladachu sej ju dokładnje, pomjenowachu rostlinu we woběmaj rěčomaj a powědachu wo njej. Pod pomolowanej papjeru bě so hižo ze zemje małe zelene łopješko tulpy wudypało. Dalša cedlka bě z módrym banćikom přiwjazana. A tak wuhladachu dźěći módru hyacintu. Kusk po kusku smy skónčnje sněhowki, krokusy, a wjele dalšich zažnokćějakow namakali. Na kóncu dóstachmy nadawk: Jeli smy wšitke namolowane kwětki w zahrodce wuhladali a je pomjenowali, bě tam pokład schowany.

Fota: Lenka JeškecJutry so bližachu a tuž smy so tež w Budyskej Serbskej pěstowarni „Jan Radyserb-Wjela“ na nje přihotowali a paslili. Předšulske dźěći skupiny „Wódny muž“ běchu sej wot doma wudute jejka sobu přinjesli, zo móžachu je wóskować. A tak nastachu rjane pisane debjenki. Runje tak molowachu dźěći šikwane zajacy. Paslachu tež ćipki, za čož wužiwachu prózdny mlokowy karton. Do njeho dachu dźěći pjeršć, zo móhli trawu wusyć. Kóždy dźeń wone symješka krjepjachu, a bórze rosćeše tam zelena jutrowna trawa. Dalše su so gratu přimali a z hamorom hoz­dźiki do drjewa klepali. Cyle dokładnje dyrbjachu cho­wancy předšulskeje sku­piny dźěłać a liniju z namo­lowa­nym zajacom sćěho­wać. Hozdźiki su potom z wołmu zwjazali, tak zo su krasne zaječki nastali. Wězo słuša k přihotam tež něšto słód­ke a tak napje­čechu sej zhro­madnje zaječe całty. Dźěći pilnje dźěłachu, a wša próca je so wuda­niła. Paslenki pyša w ju­trownym času dźě­ćace přebywanišćo. Lenka Ješkec

Superintendent Krystof Rummel wo koronje, wo swojej wosadźe a swojim nowym zastojnstwje

„Wobkedźbuju, zo je Hodźijska wosada serbskosći mjeztym jara přistupna. To njebych sej před dźesać lětami předstajić móhł.“

Krystof Rummel wukonja wot lońšeho 1. awgusta zastojnstwo serbskeho superintendenta, do kotrehož bu na reformaciskim dnju w Hodźijskej cyrkwi Pětra a Pawoła zapokazany. Z nim přewza najwyšu funkciju w ewangelskich Serbach prěni raz wosoba, kotraž njeje maćernorěčna. Na dojutrownu rozmołwu je so farar Rummel z Axelom Arltom w hudźbnej stwě Hodźijskeje fary zetkał.

Dobre lěto smy z koronu žiwi. Kak zhladujeće na jutry 2020, kotrež njejsmy kaž zwučene swjećić móhli?

Michał Paška lětsa 50. raz křižer a 40. raz kantor Baćońskich křižerjow

Bychu-li 2020 křižerjo jěchać móhli, by so tónle přinošk hižo před lětom wozjewić móhł. Korony dla pak žane křižerske procesiony po puću być njesmědźachu a tuž tež jubilarojo žadyn slěborny abo złoty wěnčk při sukni přityknjeny měć njemóžachu. Ćim bóle so woni wjesela, zo móža to lětsa nachwatać, hačrunjež drje za nikoho z nich jubilej w srjedźišću njesteji.

Zo chcu so z Michałom Pašku w Baćonju raz wobšěrnišo rozmołwjeć, běch jemu hižo lěto do toho připowědźił, jako na njeho do jutrow zazwonich, zo bych kaž kóžde lěto křižerske nowosće zhonił. 2019 wšak jich přewjele njeměješe, „ale klětu pojěcham 50. raz a nimo toho budu 40. raz kantor“, wón tehdy připo­wědźi. Jako jeho loni spočatk póstneho časa wopytach, wjedro hišće žane jutrowne njebě. Ćim lěpje bě Baćonjan ­na mój wopyt přihotowany. Dokelž ­wón jara dokładnu statistiku „swojeho“ křižerskeho procesiona wjedźe, móže tuž někotružkuli zajimawostku powědać a ju tohorunja z lětoličbu potwjerdźić.

Nihdźe druhdźe njejěchał