Choćebuz (SN/CoR). Organizatorojo filmoweho festiwala Choćebuz zesylnjeja zhromadne dźěło z Institutom za slawistiku Podstupimskeje uniwersity z pilotowym projektom. Tak wuhotuja studenća we wobłuku dwusemesterskeho seminara wot apryla wosebity filmowy rjad za přichodny Choćebuski filmowy festiwal wot 5. do 10. nowembra. Program sekcije staji temu „Migracija we wuchodoeuropskim filmje“ do srjedźišća.

Nimo studowacych Podstupimskeje uni­wersity wuknu tež ći z Europskeje uniwersity Viadrina Frankfurt nad Wódru w seminarje zakładne techniki, kak filmowy wuběr kuratěrować. Woni pisaja rozprawy wo filmach, kotrež su sej wobhladali, a teksty za katalogi wo wu­zwolenych přinoškach. Na festiwalu wob­dźěla so na filmowych rozmołwach a změ­ja tam filmowcow interviewować. 23. oktobra chcedźa studenća film „Migracija we wuchodoeuropskim filmje“ runje tak kaž wuslědki seminara před­sta­jić. Pilotowy projekt ma tež tomu słužić, slawistiku jako jedyn z tak mjenowanych małych předmjetow bóle do zjawnostneho fokusa přinjesć.

15. awgusta 1769 narodźi so wochudnjenej zemjanskej swójbje w Ajaccio na kupje Korsika syn Napoleon, kiž sta so pozdźišo z wuznamnej historiskej wosobu. Nadarjeny oficěr zakitowaše francosku byrgarsku rewoluciju a wuznamjeni so jako wusahowacy rozkazowar wójska přećiwo Rakuskej, w Italskej a Egyptowskej. 1799 sta so wón z Prěnim konsulom a diktatorom a pjeć lět po tym z francoskim kejžorom. Napoleon doby 1805 nad Rakuskej a 1807 nad Pruskej a zakaza wikowanje a zwiski z Jendźelskej. W bitwje pola Budyšina 20. a 21. meje 1813, kotruž je jeho armeja z dwójce telko padnjenymi kaž Rusojo a Prusojo dobyła, bu na 50 wsow zničenych. Do toho běchu jeho wojacy 12. meje Biskopicy wotpalili. Přebywacy w Budyšinje bydleše Napoleon wot lěta 1807 do septembra 1813 wosom króć w róžkowym domje Nutřkowna Lawska/Jerjowa. W Ruskej poćerpje jeho Wulka armeja 1812 hobersku poražku, 1813 su zwjazkarjo Ruskeje, Pruskeje a Rakuskeje Napoleona w Bitwje narodow w Lipsku porazyli. 1814 interněrowachu jeho na kupje Elba a 1815 na kupje St. Helena w južnym Atlantiku, hdźež wón 5. meje 1821 zemrě. Manfred Laduš

Drježdźany (SN/bn). Lětuši lawreaća sak­ske­ho myta za kulturne kubłanje „Kultur.LEBT.Demokratie 2019“ su towarstwo Kulturna fabrika Wojerecy, powšitkownowužitna tzwr Societaetstheater Drježdźany, kwartěrowy management Prohlis a Kamjeničanske towarstwo ASA-FF. Sobotu je dr. Eva-Maria Stange (SPD), statna ministerka myto wupisowaceho sak­ske­ho ministerstwa za wědomosć a wuměłstwo, institucijam po 2 500 eurach do­těrowane wuznamjenjenje pře­podała. Wosebite myto a 1 000 eurow spožčichu kubłanskemu a kooperaciskemu projektej akterow z Torgauwa, Delitzscha a Püchauwa „Hódnota swobody“.

Wojerowčenjo su ze swojej inscenaciju „Město rejuje: Manifest“, stawizny města wot lěta 1950 hač do dźensnišeho sce­ni­sce wotbłyšćowace, „palace prašenje wizije solidariskeje, sebjewědomeje a swětej napřećo wotewrjeneje domizny towaršnosći spřistupnili“, rěka we wopodstatnjenju jury.

Dohromady 72 rozdźělnych iniciatiwow resp. towarstwow je so na wubědźowanju wobdźěliło. Jeničke łužiske přinoški běchu nimo hry Kulturneje fabriki Wojerecy namjety z Połčnicy, Njedźichowa, Wjelećina a Lubuša.

19. žnjenca 1944 je serbski wučer a domi­znowědnik Maks Rječka jako wojak w Rumunskej žiwjenje přisadźił. Narodźił bě so 25. jutrownika 1908 w Radworju jako syn dźěłaćerja. Wuchodźiwši ludowu šulu wukubła so wot lěta 1922 do 1926 na Wyšej překupskej šuli w Budyšinje na bankownika. Bórze pak ćehnješe jeho bóle do wučerstwa a tak dźěše 1929 na studij pedagogiki a ludowědy na Pedagogiskej wysokej šuli Drježdźany. Tu zetka so ze sobustudentami, kaž z Jurjom Winarjom, Pawołom Nowotnym a Erichom Krawcom. Rječka dopisowaše za a redigowaše w lětach 1930–1932 časopis Serbski student a běše „hłowny starši“ na schadźownkach. Wěsty čas studowaše tež we Wienje. Wot 1933 běše wučer w Róženće, přechodnje tež w Chrósćicach, Konjecach a Kamjencu. 1934 přewza wot Mikławša Hajny dirigat spěwarskeho towarstwa Lilija­ w Ralbicach hač do jeho zakaza 1937. Podawaše přinoški do serbskich časopisow a zaběraše so z dźiwadźelnistwom mjez šulskej młodźinu. Jeho trajne zawostajenstwo je wobšěrna monografija „Narodna drasta katolskich Serbow“ (1936), prěnja tajka zběrka wo materielnej serbskej kulturje. Jurij Nuk