5. nazymnika 1902 narodźi so Vladimír Zmeškal, čěski propagandist serbowědy a šćedriwy spěchowar kulturneho a sportoweho žiwjenja w Serbach. Hižo wot lěta 1919 bě čłon wjednistwa Společnost přátel Lužice (SPL), wot 1945 do 1948 jeje předsyda. W lětach 1959 do 1966 předsteješe přemjenowanej Sekciji za studij serbskeje kultury při Towaršnosći Narodneho muzeja. Zmeškal pisaše wo nas w njeličomnych přinoškach – pječa wučinješe jich ličba mjez 1 200 a 1 500 – w nowinach a časopisach a wjacorych knižnych wudaćach. Wulke zasłužby měješe za knižnej rjadaj Lužickosrbská knihovnička a Dom a swět. Pjenježnje podpěrowaše Zmeškal wosebje Serbski Sokoł, kaž za wudawanje Sokołskich Listow. Staraše so wo zwučowanske kursy, jězby na sokołske zlěty, wobstarowaše drasty a narjady za Sokoł. Často přebywaše we Łužicy, mjez druhim na zlětomaj Sokoła 1927 we Wulkim Ćisku a 1931 w Radworju. Hišće 1959 přebywaše w Delnjej Łužicy na wopyće pola Korla Jordana a direktora SWŠ Choćebuz Jurja Pěčki. Wulki přećel našeho ludu zemrě 8. jutrownika 1966. Čłona Maćicy Serbskeje wot 1921 počesći Domowina hakle na marach ležaceho z Čestnym znamješkom. Mikławš Krawc

1. nazymnika 1947 wuńdźe w čěskim Varnsdorfje prěnje čisło „wěstnika serbskeje młodźiny we Warnoćicach“ Naš puć. Pozdźišo bu podtitl na „w ČSR“ rozšěrjeny. Nowina wuchadźeše hač do apryla 1949 dwutydźensce resp. měsačnje. Čitarjo běchu hłownje šulerjo Serbskeho gymnazija, wuknjacy powołanskeho, hudźbneho a pedagogiskeho směra, ale tež w namjeznym měsće młodźi serbscy dźěłaćerjo, w domjacnosćach dźěłace žony a dalši Serbja. Prěni zamołwity redaktor bě Ben Budar, jeho zastupnik Měrćin Kašpor. Po wotchadźe wobeju do Łužicy w lěće 1948 bu Horst Šewc zamołwity redaktor, w lěće 1949 potom hišće Pawoł Völkel. Nowina wěnowaše so rozdźělnym temam, předewšěm tež politiskim (tež pod wliwom februarskich podawkow 1948 w ČSR). Wučer Jurij Wuješ wozjewješe swoje basnje, Horst Meltka a Gerat Kašpor wobohaćeštaj nowinu z karikaturami. Titulna strona bu ćišćana, dalše strony pak hektografowane. Wo ćišć a wulki dźěl papjery starachu so Warnočanscy dźěłaćerjo. Rudij Tilich a Jan Bart běštaj zamołwitaj za plany, papjeru a ekspediciju. Nakład wučinješe na 230 eksemplarow, kóžde wudaće płaćeše dwě čěskej krónje.

4. winowca 1972 zemrě w Kanecach Jan Meškank. W „Nowym biografiskim słowniku k stawiznam a kulturje Serbow“ (LND, 1984) je jeho šěroka dźěławosć z hesłami „wučer, narodny a kulturny prócowar, spisowaćel, ludowědnik, domiznowědnik, antifašist“ wupokazana.

Delnjoserb, farar, rěčewědnik a spisaćel Jan Bjedrich Fryco narodźi so 20. požnjenca před 275 lětami jako syn duchowneho w Gołkojcach. Kaž jeho tři lěta starši bratr Pomgajbog Kristalub wopyta Jan Bjedrich Fryco gymnazij, a to w Choćebuzu a Lubinje, a studowaše teologiju kaž bratr w Halle. W tamnišej syrotowni w Frankowych wustawach wuwučowaše wón jeje chowancow. 1769 jeho we Wětošowje ­ordiněrowachu, a wón bě tam hač do lěta 1773 archidiakon a rektor. W sćěho­wacych pjeć lětach fararješe w Korjenju a wot 1778 bě w ródnych Gołkojcach dwaj lětdźesatkaj z wosadnym fararjom. Jako so 1781 wulki dźěl Gołkojc přez wulki ­woheń wotpali, pěsnješe wón dwaj kěrlušej a da jej ćišćeć. Jeho najwjetši skutk za serbske pismowstwo bě přełožk Stareho zakonja do delnjoserbšćiny, kotryž bu 1796 ćišćany. Pjeć lět bě Fryco z pruskej wyšnosću Choćebuskeho wokrjesa zasakle wo ćišćersku dowolnosć wojował. Swoju „Rěčnicu“ a delnjoserbski słownik njemóžeše pobrachowacych pjenjez dla ćišćeć dać. Wón je tež zestawu Serbow w delnjołužiskim sakskim markhrabinstwje 1767 zestajił za Budarjowe wotkazanje pjenjez za chudych Serbow.