19. nalětnika před 120 lětami narodźi so do swójby ćěsle a roboćana w Žičenju ­pola Hodźija pozdźiši najwoblubowaniši ludowy pěsnjer Pětr Młóńk. Wot lěta 1821 bě jako chěžkar a ćěsla w Dźiwoćicach (Siebitz) žiwy. Za čas wosomlětneje wojerskeje słužby w Drježdźanach započa serbsce pěsnić. Dźěłaše štyri lěta na twarnišću železniskeje čary Drježdźany-Zhorjelc a bě potom wjesnjanosta w Dźiwoćicach. Ludźo skazachu pola njeho składnostne basnje za swójbne jubileje a pohrjeby. ­Dale pěsnješe swětne basnje a kěrluše po přikładźe ewangelskich spěwarskich. Na tysac basnjow a kěrlušow je za Tydźenske a Serbske Nowiny spěsnił.

Nakładnik Jan Arnošt Smoler Pětra Młóńka spěchowaše. Wulki dźěl jeho dźěłow wozjewi w zběrniku „Kěrluše a spěwy“, kiž bu 1879 ćišćany a 419 zbasnjenych twórbow wopřiješe. Dale spisa „Dar poslednjeho zeleneho štwórtka za lube serbske mótki“. W 1848 załoženym Serbskim Towarstwje w Třoch Hwězdach bě zapisowar, runje tak w Serbskim ewangelskim knihowym towarstwje. Młóńk bu čestny čłon Maćicy Serbskeje.

6. nalětnika před 200 lětami narodźi so Jakub Buk do žiwnosćerskeje swójby w Zejicach. Wón bě chowanc Praskeho Serbskeho seminara a studowaše po tym pjeć lět na Karlowej uniwersiće w Praze filozofiju a katolsku teologiju. Po studiju so do domizny wróći, a biskop Dittrich jeho 8. meje 1850 na měšnika wuswjeći. Pjeć lět bě wučer serbšćiny a naměstnik direktora Budyskeho Katolskeho wučerskeho seminara. 1854 bu do Drježdźan přesadźeny, bě tam pjeć lět kapłan při Dwórskej cyrkwi a wučer na progymnaziju. Wot 1859 do 1876 bě direktor progymnazija a prefekt kralowskeho wustawa za ka­pałnikow. W lěće 1876 bu na superiora a wosadneho fararja Dwórskeje cyrkwje powyšeny. Dźesać lět po tym pomjenowachu Jakuba Buka za prezesa Katolskeho duchowneho konsistorija a prěnjeho kralowskeho dwórskeho kapłana.

Wučer, kantor a spisowaćel Hendrich Jordan zemrě 3. nalětnika 1910 w delnjołužiskich Popojcach. 37 lět bě wón tam wučerił, kantorił a jako narodny prócowar wuspěšnje skutkował. „Kajku lubosć, kajku česć běše sebi Jordan zdobył, zjewi so wosebje při jeho chowanju. Ze wšěch stron zeńdźechu so Serbja z črjódami, zo bychu zhromadnje z Němcami jemu poslednju česć dali. Městopředsyda delnjoserbskeje Maśicy, knjez farar Jan Krušwica, prědowaše při rowje, a w mjenje Serbskeje Maćicy wołaše jemu farar Matej Handrik-Slepjanski poslednje božemje do rowa.“ Tak pisaše tehdyši Wochožanski farar Bogumił Šwjela w nekrologu Maćicy Serbskeje.

Wot 58 delnjoserbskich knihow, w lětach 1880 do 1905 wudatych, bě Jordan sam 16 spisał a wot druhich awtorow dźewjeć wudał. Do nich słušachu we Wojerecach ćišćane kaž „Drobjeńce ze serbskeje historije“ a „Prjedne źaseś lět Maśicy Serbskeje w Dolnej Łužycy“.