Slepjan Max Chójčka je sej swój són spjelnił a mału piwarnju załožił

Cyłych pjeć tydźenjow tajke prawe Slepjanske pilsenske trjeba, doniž zrałe njeje. Za warjenje piwa nimo sylneje ruki wosebje tež lubosć k detailej, sćerpliwosć a akribiju trjebaš. „Chcu ze swojim dźěłom něšto konkretne stworić – něšto, štož ludźi zwjesela a wokřewja,“ wopisuje 27lětny Max Chójčka přičiny, kotrež za jeho powołanskim sonom steja. W Slepjanskej korčmje swojeju staršeju „Sportlerklause“ sej wón wot spočatka lěta tutón són zwoprawdźa: mału piwarnju „Slepjanski piwowar“.

Žiwjenje a skutkowanje fararja Jana Pawoła Křižana

Jan Pawoł Křižan bě wot lěta 1883 do 1923 farar w Hodźiju. Za předsydu Maćicy Serbskeje bu 1903 wuzwoleny. Tele wysoke čestne zastojnstwo wukonješe w duchu lubosće a z njewšědnej znajo­mosću 20 lět, doniž 22. februara 1923 njezemrě. Jeho samospisany žiwjenjoběh, jeho chronika Hodźijskeje wosady kaž tež jeho mnohe přinoški w serbskich časopisach su drohotne swědki z časa kónc 19./spočatk 20. lětstotka. Křižanowe stote posmjertniny su za Hodźijsku ewangelsku wosadu přiležnosć, zhromadnje z Maćicu Serbskej tohole swěrneho dušepastyrja wopominać.

Pochad, dźěćatstwo a wukubłanje

Za awstralskej Serbowku Beverley Gotzky (1942–2023)

Z Awstralskeje je dóšła zrudźaca powěsć do Łužicy, zo je njedźelu, 5. februara, w starowni w Melbournje Beverley Gotzky w starobje 80 lět zemrěła. Wona bě potomnica serbskeju wupućowarjow Handrija Alberta z Rachlowa pod Čornobohom a Agnety Hajncec z Brězec pola Hrodźišća. Jako młodaj dorosćenaj běštaj wonaj 1848 zhromadnje Łužicu wopušćiłoj a so w Awstralskej woženiłoj. W Gnadenthalu w staće Victoria běštaj sej farmu na­twariłoj a sej swójbu z dźesać dźěćimi załožiłoj. 11. nowembra 1942 rodźena Beverley Agnes Curtis bě potomnica Albertec najstaršeho syna Jana.

Wot młodych lět hižo so Bev, kaž ju mjenowachu, za swój pochad zajimowaše, sej swoje serbske korjenje wot­krywaše a swoju wědu dalšim zajimcam dale dawaše. Serbsku rěč drje njeznaješe, ale po pochadźe čuješe so jako Serbowka.

Serbska literatka Róža Domašcyna koresponduje z koleginami-wuměłčemi a kolegami-wuměłcami z tu- a wukraja. Tónraz je so z tworjacej wuměłču a awtorku Angelu Hampel rozmołwjała.

Sće so we wobłuku swojeho wuměłstwa z figurami serbskeje mytologije zaběrała. Što je Was k tomu pohnuło?

A. Hampel: Sym na mjezy serbskeho rěčneho ruma wotrostła, přez čož dóstach tójšto optiskich a akustiskich zaćišćow, kotrež su zahe wotpowědny zajim we mni zbudźili. K tomu přińdźetej knize, kotrejž přewšo lubuju: „Serbske powěsće“ a Jurja Brězanowy „Krabat“. Swojeho skutkowanja jako fachowa lěsniska dźěłaćerka a w Kamjenskim wokrjesnym kulturnym domje kaž tež pozdźišeho wječorneho studija w Budyšinje dla njejsym kontakt k serbšćinje ženje cyle zhubiła. Zda so mi tuž logiske, zo tole tež do swojeho dźěła zapřijimam. Nimo toho sym na nastork Gerharda Wolfa serbsku basnicu Róžu Domašcynu zeznała a sej wažić nawuknyła.

Kotra z mytiskich figurow je Was najbóle jimała resp. Waše dźěło najbóle wobwliwowała?