Kónc hrajneje doby so Wolfgang Frister na wuměnk rozžohnuje

„Mam samsny dźeń narodniny kaž Jurij Winar, sobuzałožer a prěni intendant Serbskeho ludoweho ansambla“, rjekny mi Wolfgang Frister hižo při telefonje, jako wučinichmoj sej termin za rozmołwu. Loni 24. nowembra je wón 65ćiny swjećił, a kónc hrajneje doby skónči so za njeho nimale poł lětstotka trajaca doba sobuskutkowanja w SLA.

Zo je so 1968 jako chórowy spěwar-elewa w SLA wukubłać dał – zhromadnje z Jurjom Łušćanskim a dr. Měrćinom Wałdu –, k tomu bě tež Jurij Winar přinošował. „Tehdy dyrbjach wolić mjez dźiwadłom a ansamblom. Winar je mi jako solidnu bazu SLA poručił, a tak sym so za puć w ansamblu rozsudźił“, Wolfgang Frister powěda. Jasne bě, zo chce so z spěwarjom stać. Hudźba dźě w staršiskim domje wulku rólu hraješe. Pola dźěda bě wón na klawěrje hrać nawuknył, nan bě wučer za hudźbu w Ohornje, hdźež je Frister tež wotrostł.

Wot techniki hač k dirigatej

Rentnar a što potom? – wuměnkarsku swobodu wužiwać abo wužadanja přiwzać (5)

Někotři njemóža so tohole časa dočakać, tamni zaso nochcedźa scyła na njón myslić – na zastup do renty. Kajke maja wuměnkarjo žiwjenje abo starosće, to ze seriju „rentnar a što potom?“ bliže wobswětlamy.

Helmut Schippel je ludźom Njebjelčanskeje gmejny derje znaty, hdźež je předewšěm za čas wuměnkarstwa čestnohamtsce skutkował a wjele projektow přewodźał. W februaru zahaji wón nowy žiwjenski wotrězk w Berlinje, a to priwatnych přičin dla.

Wutrobny dźak za wšu prócu

Žadosć za ptačim kwasom mějachu lětsa znowa mnohe dźěći. Kak hewak měli sej wulku ličbu hosćinow po wšej Łužicy rozjasnić. A to scyła hišće wšitke njeběchu. Malešanska a Němčanska pěstowarnja wuhotujetej swojej njedźelu popołdnju w Budyšinku a Němcach. Myšečanske kubłanišćo swjedźenjuje 1. februara w Haslowje.

A radosć z kwasowanja nimaja jenož dźěći, ale tež jich starši, dźědojo a wowki. Wšojedne hač w Budyšinje, Kulowje, Rakecach, Njebjelčicach, Wotrowje, Čornym Chołmcu, we Worklecach, Wotrowje abo na Horach. Wšudźe běchu žurle tež lětsa zaso derje wopytane. Zdźěla samo městna njedosahachu.

Derje, zo takle swoje herbstwo hajimy. Dźěći z nim wotrostuja, maja nałožki za swoje a je po­z­dźišo tež cyle samozrozumliwje pěstuja. Ze swojimi ptačokwasnymi postrowami rozšěrjeja zdobom wědu­ wo našim ludźe po wšěm swěće. Wšako je tajki wosebity kwasny ćah z tradicionalnej narodnej drastu rjany fotowy motiw mnohim žurnalistam a mnohim nowinam kraja kaž tohorunja wukraja přičina, wobraz wo serbskim nałožku wozjewić.

Po tym zo bě Serbski ludowy ansambl – chór, orchester a balet – minjeny kónc tydźenja swój program „Dejmantne a hinaše ptački“ w Choćebuzu, Hochozy a Nowej Niwje wuspěšnje předstajił, móža jón kwasarjo dźensa w Radworju, jutře w Slepom a njedźelu w Kulowje dožiwić. Na wotpowědnje spřihotowanym jewišću wuhladaće wuměłcow SLA stajnje w prawej swěcy. Hudźbnicy, chór a braška su derje słyšeć. We wotměnje ze spěwarjemi temperamentni rejwarjo publikum zawjeseleja.