Marje Kubašec dla bě mje Budyska Domowinska skupina před něšto časom wopytała. Jako starša sotra mojeje maćerje bě so wona 1890 w Chasowje narodźiła. Wottud přewodźachmy ju 1976 k poslednjemu wotpočinkej na Radworskim kěrchowje. Za čas wójny a po njej bydleše ćeta Marja blisko nas a na kóncu hromadźe z nami w Chasowskim Kubašec statoku wosrjedź wsy. Mi běše wona kaž druha mać, mjeztym zo so jeje sotra-lěkarka wo nawal pacientow staraše. Hosćo z Budyskeje Domowinskeje skupiny wočakowachu wote mnje awtentiske informacije wo spisowaćelce. Na to běch přihotowany, nic pak na njewočakowane zahajenje rozmołwy.

Awtor Jürgen Tiede w Janšojcach wustupił

Kak móže so z dźěłaćerja stać redaktor, awtor a powědar bajkow, widźiš na Jürgenje Tiedźe z Wojerec. Narodźił bě so 1940 w Drježdźanach. Wuknył je powołanje zamkarja lokomotiwow, a jako tajki dźěłaše na wšelakich twarnišćach a milinarnjach NDR, mjez druhim w Lubnjowje. Dokelž je so jara za kulturu a wuměłstwo zajimował, poda so 1976 na studij kulturnych­ a wuměłstwowych wědomosćow, najprjedy na fachowej šuli w Mišnje a potom na Lipšćanskej uniwersiće. Studij jemu zmóžni, přewzać jako redaktor a awtor publikaciju „Po­wšitkowny leksikon wuměłstwa. Two­rjacy wuměłcy wšěch dobow a krajow“, kotryž je znate nakładnistwo Seemann w Lipsku wudało. A wot lěta 1991 je Jürgen Tiede swobodny redaktor a awtor za nakładnistwo Saur w Mnichowje.

Justyna Michniuk

W poslednim sćělesnjenju běch Serbowka

nošach rjanu, wušiwanu drastu

molowach jutrowne jejka

a njedźelu spěwach w Chróšćanskej cyrkwi

wótře kěrluše w swojej rěči

Nětko sym Europjanka, w Pólskej rodźena

nošu čornu drastu, dokelž wěčnje žaruju

wo swoju zhubjenu identitu

Znaju drje pjeć rěčow, ale w žanej njemóžu

zwuraznić swoju zludanosć

z woprawdźitosće

Rozdwojenje

Pytajo za swojimi korjenjemi

wostach tčacy mjez lětomaj ’39 a ’89

Što běše mjeztym?

Štó mi wotmołwi na wšě moje prašenja?

Njewěm, štó sym a dokal słušam

Wěm jenož, zo běchu moji prjedownicy Słowjenjo,

a słowjanska krej zawjazuje

(Z pólšćiny Dorothea Šołćina)

W sewjeropólskim měsće Toruń rodźena a dźensa w Hamburgu bydlaca swobodna publicistka Justyna Michniuk pisa w pólskich časopisach přeco zaso wo zańdźenosći a přitomnosći Łužiskich Serbow. 30lětna Pólka je absolwentka studija mjezynarodnych stykow a balkanskeje filologije. Lěta 2010 wopyta wona­ prěni raz Łužicu, hdźež přewjedźe pólne slědźenja na temu „Łužica w 21. lětstotku – narodna identita a mjeńšinowe prawa w časach stopnjowaneje globalizacije a zjednotnjenja kultury“. Tema identity wotbłyšćuje so tež w jeje poeziji, přetož jako Pólka we wukraju rozestaja so basnjerka ze swojej narodnosću kaž tež z jazykami, kotrež rěči. Loni wobdźěli so prěni raz na Swjedźenju serbskeje poezije a přednjese w „nocy poezije při Starej wodarni“ swojej basni „Serbowka“ a „Rozdwojenje“, kotrejž stej w časopisu „Matrix“ (čo. 3/2016) pólsce, serbsce a němsce publikowanej. Tež za lětuši swjedźeń pozije na česć Jurja Chěžki, kotryž­ je bohužel wupadnył, bě Justyna Michniuk zajimawe basnje zapósłała. Chcemy je tule přebasnjene wozjewić a je tak publikumej spřistupnić.

Dorothea Šołćina